Vandaag probeerde facebook voor me te denken:
Een foto met het grafje van onze Kaelie, en een (on)zin met daarin leuk.
Ik besloot terug te denken:
Een gezochte reden, hoor! Want mijn gevoeligheid heeft heus grenzen.
Ik beloof ook niet dat ik weg blijf, want het gevoel dat ik nu heb schurkt tegen euforie, en dat ebt natuurlijk weg.
Misschien wil ik dat nog eens terug.
😉
Pffff….
Dag lieve Bernard
Nou nou, ik ben de wereld niet uit. Integendeel. 🙂
Ja, zo bont maken ze het, hè. Programma’s. Aiaiai. Ik ben erg opgelucht sinds ik er nauwelijks meer rondhang.
Ja, het lucht op. Ik voel me als Hans en Grietje toen ze het snoephuisje ontvluchtten.