Een nieuw favoriet koffiekopje. De vorige doet het nog hoor! Ik wissel af. Wat me in deze mok aanspreekt zijn de molentjes; daar loop ik graag mee. En ze heeft geen oor. Hoef ik ook niet op m’n woorden te letten.
Maar het allerleukst: Ik heb nu er nu eindelijk een met een lange schaduw.
Zelfde boom, 47 dagen dichter bij de zomer.
Roel en Mariska zoeken naar de spijkertjes waar het ondertapijt mee vast zat. De lekkage is verholpen, en het lage water is intussen verdampt.
Maaltijdcomponenten. Op dezelfde menukaart heette de verandermanager ons welkom.
De kok leek me gewoon gebleven, het eten was goed. Geen gebakken lucht.
Maak jij maar een foto. Ik ben veel handiger met pannen.
Tjemig.. Zou ze nou geen vent hebben die even de notenkoek voor haar kan snijden?
Intussen kijken we The Last Alaskans.
De geluidsgolf van een ondergaande zondag.
Ben eet een cracker met gehypnotiseerde salami.
Prima spul. Vroeger spoot ik het op de onderkant van m’n dobber als ik ging vissen. Nu gebruik ik het vooral voor m’n duikboot.
