Breuk nummer drie, als we de bij z’n geboorte gebroken sleutelbeen niet meetellen. Of eigenlijk breuk nummer drie en vier; z’n spaakbeen en ellepijp waren beide doormidden. Daar was geen foto voor nodig, want hij had een extra scharnier in z’n onderarm. ‘Alsof er iemand op gestaan heeft’, zei dokter Röntgen. Toen hij zich voorstelde had ik nog even de hoop dat ik in een heel slechte film terechtgekomen was, trouwens. Was niet zo.
Het is een smerige breuk. De eerste zes dagen mag hij niks. Geen school, geen schoolreisje. Alles om de kans op een operatie te verkleinen. Pfoe!
‘Ik vind het wel lief dat Han ook zo gehuild heeft om mijn gebroken arm. Ik ben sowieso blij dat we allemaal zo lief voor elkaar zijn’, zei Ben op de terugweg. Misschien waren het de pijnstillers, misschien was het de spuit verdoving, maar hij heeft gelijk. We vieren die onbreekbaarheid maar wat extra.
