Kijk, een boek. In een potje; ik moet het nog in elkaar zetten. Dat wordt nog een behoorlijke klus, want de handleiding zit erbij in.
Iets serieuzer: Ik ben dol op pennen, en steeds vaker grijp ik naar waarmee het ooit begon: een vulpen. Ik heb er meerdere, want dat moet. Iedere vulpen schrijft weer anders. En iedere vulpen schrijft weer andere dingen.
Ik had eens een vulpen die alleen maar porno schreef. Dan schreef ik, en ondertussen dacht ik dan: ‘Tjee, kan dat allemaal wel?’ Maar die pen ben ik dus kwijt. Uit een andere vulpen van me komen vooral verdrietige dingen. Ze is wat versleten geraakt, de afgelopen jaren. Het is de enige pen waarvan ik het verdraag als de inkt erin uitgedroogd blijkt als ik haar nodig heb. ’t Is toch een tijd goed gegaan, denk ik dan.
De vulpen die ik gebruik voor mijn dagboek is ook een bijzondere: Soms vul ik haar met een heel vrolijke kleur, en als ik ermee schrijf komen de letters in grijs op papier. Soms in gitzwart. De vulpen waarmee ik dit schreef is nieuw. Ik heb nog geen idee wat ik kan verwachten. Spannend!
Nou ja – het wàs spannend. Want nu ik de onzin teruglees die eruit kwam denk ik dat ik haar het beste kan gebruiken voor ongeschreven regels.
