Kijk:
Wij hebben een kerstmus op de vensterbank. Dat doorgewaaide gezicht komt denk ik omdat-ie de rest van het jaar in een doosje zit. Ik weet daar alles van, want dat zit ik ook wel eens. Krijg je een heel wild kapsel van. En in mijn geval ook twee jongens. Uiteindelijk.
Maar ik dwaal af.
Die kerstmus komt dus eens per jaar uit dat doosje, zit in de vensterbank, en als we in januari genoeg van ‘m hebben gaat-ie weer de donkerte in. Dat vind ik grappig, omdat we dat met veel dingen doen rond Kerst. Van gourmetstel tot medemenselijkheid: Met Kerst mag het even los, en daarna bergen we het gauw weer op.
Van dat gourmetstel snap ik dat.
En van die medemenselijkheid snap ik het natuurlijk ook. We houden dat niet vol. We zijn gemaakt om te pieken; daarom ook dat ding bovenin de kerstboom, en daarom ook aan het einde van het jaar. Ofzo. Eigenlijk zit de hele natuur zo in elkaar.
Kerst is ons sociale hoogtepunt, dus. Alles klopt even. Tenminste – als je niet te diep denkt. Zoals dat gaat met een hoogtepunt.
Dan is de aanloop ernaartoe voorspel, en dat is fucking belangrijk.
Zorg dat het goed wordt, in 2017.
