Vandaag is de trouwdag van mijn ouders. Het is vanavond tien jaar geleden dat ik mijn vader voor het laatst sprak. Hij klonk opgewekt. De periode ervoor was hij erg druk geweest, en daardoor wat 'afwezig'. De omslag maakte me blij – ze hadden het duidelijk naar hun zin in Luxemburg. Twee dagen later werd hij 's morgens niet meer wakker.
Af en toe kwam hij langs, de afgelopen tien jaar: In mijn tred, in mijn denken, in de blik van Han en Ben. Kleine dingetjes. Ook wanneer dat ik er niet op zat te wachten; vaders doen dat ook als ze dood zijn. Een dag voor z'n begrafenis droomde ik sinds zijn overlijden voor het eerst over hem: Hij sprong op uit een dutje op de bank, en stak vol overtuiging z'n twee duimen op naar me. Hij zei niets. Daarna heb ik vaker over hem gedroomd, maar nooit heeft hij tegen me gesproken.
Anderhalf jaar geleden droomde ik dat mijn vader en ik op een feestje waren. Ik vroeg hem naar zijn zwijgen. Z'n antwoord kon ik niet verstaan. Hij bewoog z'n lippen, maar ik hoorde alleen maar het geroezemoes van de andere feestgangers. Het was letterlijk te stom voor woorden. Mijn vader zegt mij niets meer, concludeerde ik toen ik wakker werd. Ik had plezier om die formulering, juist omdat ze onwaar is: Hij heeft mij de afgelopen tien jaar heel veel gezegd, al was het niet met woorden. Wat dat betreft is zijn rol als vader blijkbaar nog niet uitgespeeld.
