Berichten

Zo rollen wij het liefst: lekker buiten een broodje eten. Ook als het vriest.

‘Nee hoor, ze mag rollen wat ze wil. Ik laat haar lekker gaan. Binnenkort kan het niet meer. Dan begint het zorgen, en dan stopt het snel’, reageert ze verslagen als ik stel dat ze nog wel wat werk heeft voordat Woef het huis weer in mag. We raken aan de praat. Terwijl Woef met veel enthousiasme haar neus door de zonnekap van mij lens steekt, leer ik dat het dier een tumor in haar snuit heeft. Er is niets meer aan te doen. Ik luister naar haar verhaal, zie dat Woef de lensafdruk van haar neus likt, en realiseer me dat het ontstuimige gedrag van Woef in niets past in het verhaal van haar bazinnetje. Een vrolijk dier. Wat ouder al wel, maar met een frisse blik. Ze kwispelt met haar hele lijf, en gebruikt daarbij in de breedte net zoveel ruimte als ze lang is. ‘Een hond kan zoveel meer voor je zijn dan alleen een hond!’, probeert ze om haar waterige ogen goed te praten. Ze gokt dat ik niet weet hoe het is om afscheid te nemen van iets dat je het liefst voor altijd bij je hebt. Een inschattingsfout. Slecht zicht door wateroverlast, verzin ik.

‘Maak er wat van samen’, zeg ik met onvaste stem om afscheid te nemen. Ze loopt weg, en ik probeer me te concentreren op waar ik voor kwam: het fotograferen van hunebed D54. Ik veeg de neusafdruk van mijn lens en doe wat pogingen. Het zit er niet in. De mooiste foto heb ik al gemaakt, en ik wil naar huis.

Op de terugweg naar de auto fantaseer ik dat ik deze mevrouw over tien jaar hier weer tegenkom. Ze herkent me, en ze vertelt dat de dierenarts zich indertijd vergist heeft; Woef is pas jaren later op een ochtend niet meer wakker geworden.

Het was op een gewone doordeweekse dag dat we het nodig vonden een stuk over de hei bij Havelte te sjouwen. Omdat het mistig was besloot ik mijn camera mee te nemen. Ik heb dat; als het mistig is neem ik een camera mee omdat het mistig is, en als het niet mistig is neem ik een camera mee omdat je zo mooi ver kunt kijken.

Hunebed D53 staat niet ver bij ons vandaan, maar zoals hiernaast is afgebeeld heb ik hem nog niet eerder gezien. Zo’n stapel stenen nodigt nu eenmaal uit om op te klimmen, en dat gebeurt dan ook volop.

Kinderen klauteren naar hartenlust, en de papa’s en mama’s dansen eromheen, ‘zingend’ dat Teun, Jorn en Daan vooral voorzichtig moeten doen. En Marieke moet helemaal goed uitkijken, want haar maillot is net nieuw en ze moeten straks nog naar opa en oma.

De dans van deze papa’s en mama’s ziet er vermakelijk uit. Hopsend om het hunebed met minimaal één arm in de richting van het nageslacht om een eventuele misstap op te kunnen vangen. De gezichten wijzen dan weer naar het kind, en dan weer naar de grond. Natuurlijk om ervoor te zorgen dat ze zich zelf niet verstappen.

Maar wat zouden zij die vanaf een andere planeet door een telescoop dit alles zien ervan denken?

Ik heb iemand eens horen zeggen dat hij het ergens heel raar vindt om zo om te gaan met een graf. Misschien, maar voor mezelf vind ik het prima. Onze voorvaderen vonden dat ook, en zij hebben dat briljant afgedwongen. Daarbij komt: die stenen krijg je niet zomaar lek.

(..)

Maar deze morgen was het rustig. Heel rustig. En dan vertelt zo’n hunebed mij heel andere verhalen. Verhalen over mijn eigen ‘hunebed-beklimmingen’ vroeger, en – nog heel veel mooier – over de handen die naar mij wezen.

Maar voordat die verhalen uit zijn, staan er twee mannetjes aan mijn broekspijp te trekken. Er moet geklommen worden.

En dus gedanst.

Na het fotograferen van de spreeuwen heb ik een paar foto’s gemaakt van het koppeltje pimpelmezen dat onze waterpomp ‘gekraakt’ heeft. Ze komen er al een paar jaar, dus ook zij zijn enigszins gewend aan mijn aanwezigheid. Dat maakt het een stuk eenvoudiger.

Ik had me verdekt opgesteld in de struiken, maar dat vonden ze zo vreemd dat ze in een appelboom bleven zitten kijken tot ik uitgespeeld was. Gewoon op het gras was blijkbaar een vertrouwder gezicht; ze gingen direct verder met het voeren van hun kroost. En ik begon met fotograferen.

Wat mij opviel is dat de spreeuwen die ik vorige week fotografeerde steeds terugkwamen met insecten en larven die grauw van kleur waren. Deze pimpelmezen kwamen steeds met felgekleurde rupsen aanvliegen. Als ik kijk op de website van de vogelbescherming, dan zie ik dat spreeuwen ‘voornamelijk insecten, insectenlarven, maar in de wintermaanden ook fruit zoals appels en bessen’ eten. Bij pimpelmezen staat: ‘insecten, spinnen, bladluizen, nectar, zaden en pinda’s’. Ik heb de indruk dat er wat meer te vertellen is over hun voorkeur.

Welke van de twee is nu het mannetje, en welke is het wijfje? Het enige dat ik erover kan vinden is dat dit ‘moeilijk waar te nemen’ is. Ik leid daaruit af dat dit meer aan het gedrag te zien is dan aan het verenkleed of formaat: Als je een pimpelmees een ei ziet leggen, dan weet je dat die pimpelmees een wijfje is; dat idee. Het zal dus ook wel aan het baltsgedrag te zien zijn, maar daarvoor is het nu te laat: Het hof is al gemaakt, en volgens de literatuur liggen de eierschalen al ver weg van het nest. (Dat doen ze om ruimte te maken nadat de eieren zijn uitgekomen. Ingewikkeld verhaal, maar ik snap het wel. Ze mogen blij zijn dat ze geen zwaan zijn. En wij ook.)

Wat opvalt is dat het ene verenkleed wat ‘slordiger’ is dan het andere. En één van de twee heeft wat meer een ‘kuif’, zo lijkt het. Is dat slordige verenkleed van het broeden? Of is het juist vanwege het voeren van mama, terwijl ze op de eieren zat? Ik heb gelezen (dus is het zo!) dat het wijfje de eieren uitbroedt. Misschien deed ze dat met een kaptafel voor haar snavel, terwijl hij in de kroeg zich op het vaderschap aan het voorbereiden was? Dat laatste klinkt aannemelijk: het is immers een pimpelmees. Wellicht had zij er bij het broeden ook een wijntje naast. Een heel goede combinatie met ei!

Afijn – wie het weet mag het me zeggen; ik ben oprecht geïnteresseerd. Zodra ik het weet zal ik het delen.

Een spreeuw in de tuin. We barsten ervan; in iedere hoek van de dakgoot zit een nest. Dat zijn acht koppels. Het was dat ik ‘toevallig’ met mijn toestel buitenliep, en dat er een spreeuw kwam aanvliegen om te landen op de dakgoot. Ik vroeg mij af of zoiets te fotograferen was, en tegelijkertijd probeerde ik het uit. Hier het resultaat. Genoeg op aan te merken, maar ik was er verheugd over: als dit het resultaat is zonder na te denken, dan is er hoop. Misschien vind ik het zelfs wel leuk!

Na het bekijken van de aanvliegroute, de stand van de zon, de achtergrond en meer van dat soort dingen, heb ik foto hiernaast gemaakt.

Had het eigenlijk nooit gedaan, vogels fotograferen. Misschien ooit een keer per ongeluk een “Drentse Patrijs” gekiekt, maar daarmee houdt het op. Heb wel geleerd dat 200mm *veel* te kort is. Nu heb ik geluk dat deze vogels enigszins gewend zijn aan mijn aanwezigheid. Voor de ijsvogeltjes hier in de buurt kan ik deze strategie vergeten.

Binnenkort nog eens proberen wanneer de zon nog wat lager staat. Misschien. Dan zal het streepje schaduw onder de buik ook weg zijn. Want wat heeft zo’n vogel aan een streepje schaduw onder de buik? Niets!

De mHan en z’n hond

Op stap met Han

Ben is geboren op 11 november om 15.40 uur. (15.44 uur volgens het ziekenhuis, maar die tijd is afgelezen van de klok die ze altijd gebruiken om het einde van de werkdag bepalen). Ben is een klein mannetje (2455 gram), en moest daarom voor de zekerheid wat langer in het ziekenhuis blijven. Alles was echter in orde, en donderdagmorgen is hij groeiende heengezonden. En… ook hier thuis gaat het prima!