Vanmorgen werd ik om half vijf wakker, ik had amper vier uur geslapen. In de halfslaap daarna droomde ik ons op een camping. Het was in een dal met een rivier.
En alles was goed.
De rivier begon langzamer te stromen. Niet door minder water, maar langzamer. Eventjes stond het water stil, en toen stroomde het de andere kant op. Onder het wateroppervlak dreven grote blokken Lego, en niemand wist waarom. We werden getrokken naar de kant waarnaar de rivier nu stroomde. Dingen vielen om. Hoge gebouwen stonden iets schuin. De zwaartekracht was bijna weg, of kwam niet meer van beneden.
Er was paniek.
De wereld verging, en de hele camping wist het. Han en Ben schreeuwden. Mariska snauwde dat ik er wat aan moest doen.
En ik was alleen maar blij dat we bij elkaar waren.
Ik moest mijn gerustgestelde gevoel overbrengen op Mariska en Han en Ben. Dat lukte.
Want
Met z’n vieren in een kringetje -we hielden elkaars handen vast- sprongen we kraaiend van plezier met een reuzensprong van de aarde.
Tussen slapen en waken gingen de foto’s verloren. De foto is van zondag 29 maart 2009.
Eerste snede.
De paardenmestbriketten zorgen voor herfst in de zomer.
Vandaag geoogst: sint-jacobskruiskruid.
