Gistermiddag hebben we de schat begraven, gisteravond hebben we het slaapliedje verlengd, en vanmorgen zijn de mannen naar school gegaan met ieder een vlecht van de manen van Pluis.
Daar waar het doodgaan van Pluis bij Mariska en mij als een donkere grondtoon de hele dag aanwezig is en vrolijkheid verjaagt wanneer ze zich aandient, knallen de mannen heen-en-weer tussen blijdschap en verdriet.
Het zal nog wel even zo blijven.
