Mijn mooiste tekening is van mijn dode oma en mijn verdrietige opa. 't was makkelijk uitzoeken hoor! Want volgens mij is het ook mijn enige tekening.
Zeventien jaar geleden overleed de moeder van mijn vader. Mijn opa duwde veertig jaar haar rolstoel, en toen hij dat niet meer kon schoof zij een deurtje op. Dat was het verzorgingstehuis, en mijn opa verzorgde haar daar gewoon door. Toch denk ik dat ze het daar geen twee maanden volhoudt, voorspelde mijn vader. Ze werd ziek, en binnen zes weken stierf ze.
Opa, gaat u nou maar even thuis eten, zeiden we. Wij houden wel de wacht.
Maar toen opa ging, ging oma ook.
(..)
Gebroken sjokte hij door de lange gang op ons af. In de deuropeningen stond personeel. Huilend bedankte hij ze. Ik vond dat een prachtig beeld, maar ik had geen fototoestel.
