Ze was al halverwege het pad toen ik haar aan zag komen. Het duurde nog even voordat ik in de gaten had dat zij het was. Mijn moeder rijdt nooit tractor, laat staan op zo'n ding met rupsbanden. "Ik heb hem gekocht!", riep ze me toe. Ik snapte er geen bal van. "Jij wilde deze toch?", vervolgde ze. Toen ze op het erf tot stilstand kwam vroeg ze zich hardop af hoe ze hem ook alweer moest uitzetten. Met een handige beweging aan de zijkant van het blok deed ik het voor haar. "Oh – zo kan het dus ook!", zei ze meer voor zichzelf. Haar handen en gezicht zaten onder het smeer. "Had je een lekke band?", vroeg ik terwijl ik naar haar handen en gezicht wees. "Ja!", antwoordde ze grappig. Wat houterig klom ze naar beneden, ging halverwege weer terug, en kwam weer naar beneden. Deze keer met haar handtas. "Is-ie echt voor mij?" – "Natuurlijk! Wat moet ik met zo'n ding!?" Haar gehoorbeschermers legde ze voorzichtig op een van de rupsen, en ze fatsoeneerde haar kapsel met haar olie-handen. "Maar waarom? Heb ik iets goed gedaan?", vroeg ik enthousiast.
Haar antwoord heb ik gemist; Mariska stapte uit bed om naar de wc te gaan, en Han en Ben bleken ook al wakker. Ik heb mijn best gedaan verder te dromen. Kansloos natuurlijk: op 'Hamlet' is immers ook nooit een vervolg gekomen.
