Gisterochtend vroeg ik in Zevenhuizen of er een psycholoog 'in de zaal' was. Ik had nogal wat aan m'n hoofd. Rond het middaguur had het leven even niks grappigs meer. Naar het ziekenhuis dus.
"Ben je er nog?", vroeg de snijmeneer steeds als ik even geen geluid maakte. Steeds was ik er nog. In ieder geval genoeg om te kunnen antwoorden. (..) Het was verschrikkelijk. Maar het heeft ook opgelucht. Op deze foto, van niet lang na de ingreep, is de zwelling al een klein beetje minder; m'n mond zit niet meer op de plaats van mijn linkerwang. Vandaag is het nog wat minder geworden. Overigens zei de snijmeneer dat zo'n zwelling nog heel veel erger kan. Nog erger en ik klets uit m'n nek, dacht ik nog.
Afijn – de snijmeneer voorspelde ook dat ik me vanmorgen al een stuk beter zou voelen. Daar heeft hij gelijk in gekregen. Maar ik voel me nog ellendig, dus ik duik nog wat onder.
