Voor de tweede keer in korte tijd hebben we afscheid genomen van iets wat we graag nog lang bij ons hadden gehad. Laggan haar nieren waren sinds Kerst niet best meer. Haar einde zagen we dus al een tijdje aankomen. Vandaag was het er; het kwam aanrijden in een Volvo. Niets aan te doen. Gemakkelijk om vrede mee te hebben. Maar het is net zo gemakkelijk om ook heel verdrietig te zijn.
Ik snik me door 2187 dagen foto's heen, lees mijn dagboekbladen uit de tijd dat ze er net was, en ik overdenk het afscheid van vanmiddag. Han stelde moeilijke vragen, en het is voor alles en iedereen te hopen dat onze antwoorden de waarheid zijn. Zelf geloven we er geen bal van. Op één ding na: Dat het voor Laggan nu beter is dan dat het de laatste tijd voor haar was.
