Op het perron stond een stevige wind. Het vroor. Ik zette m’n kraag op en liep met gebogen hoofd naar de Kiosk.
‘Goede morgen! Ik lust wel een cappuccino!’ zei ik tegen het meisje achter de balie. Het waren m’n eerste woorden die ochtend. Ze klonken minder vrolijk dan ik ze bedoelde. Het meisje pakte een beker uit een rijtje van vier, en gaf me die. ‘Ah! Je wist dat ik kwam!’ reageerde ik in een tweede poging om herinnerd te worden.
Haar glimlach was er een uit beleefdheid, en ik vervloekte mezelf dat ik weer eens vrolijkheid afdwong waar ze niet was. Ik rekende af, groette het meisje, en vond buiten een leeg bankje in de luwte. Ik installeerde me met m’n rugtas naast me, nam een slok koffie, en keek naar de mensen die voorbij liepen.
Het was druk. Veel brave burgers die op weg waren naar hun werk. Ik herinnerde me hoe ik vroeger op ditzelfde station me kon vergapen aan deze op het oog keurig maatschappelijk aangepaste mensen.
Zombies.
Ik zag toen ook wel in dat het onvermijdelijk was dat ik er zelf op enig moment tussen zou lopen. Dat inzicht heeft me nooit geholpen me ermee te verenigen. Ik zette m’n bekertje koffie op de grond, en draaide me naar m’n tas. Geen heldendaden vandaag, zei m’n rug.
Uit m’n tas pakte ik m’n schrijfblok en m’n pen, en schreef ik deze regels.
