Berichten

Het gerucht gaat dat Hotel California van The Eagles op nummer één in de Top 2000 staat. En dat hele liedje hoort helemaal nergens in die hele Top 2000 thuis! Muzikaal vind ik het niet spannend, en qua tekst vind ik het net zo’n bende als veel teksten van Blöf. Hoe kan dat nou toch op nummer één staan?!

Geen scene uit een Vietnam-film, maar Mariska met Han en Ben op een touwbrug-dinges.

Zo'n vierentwintigduizend jaar geleden deed iemand per ongeluk (het was een man; een vrouw had het expres gedaan) iets heldhaftigs, en niet veel later werd hij held genoemd. Kort daarna gebeurde het onvermijdelijke: In diezelfde nederzetting, een paar modderplassen verderop, werd de bijbehorende maatlat geboren:

'Chef! Meneer Verbeek!! Oehoe!!! *hijg* Ik heb hier een nieuwe maatlat!'

– 'O? Alweer een? Hoe komt u daar nu weer aan, van Linschoten?'

'*hijg* *puf* Nou… *hijg* Min of meer op dezelfde manier als de vorige, meneer! *puf* Die man die onlangs iets heldhaftigs deed, weet u nog?'

– 'En of ik dat weet, van Linschoten! Die man is een held!'

'*hijg* Welnu, meneer – van die heldhaftigheid heb ik nu de maatlat! Kijk!'

– 'Zozo, van Linschoten, u bent maar druk met die maatlatten van u! Is het niet beter wat aan uw conditie te werken?'

'*puf* Dank u wel, meneer.'

– 'Het was geen compliment, van Linschoten! Maar daarover straks meer. Vertelt u me nu eerst maar wat u met deze maatlat wilt!'

'Mensen erlangs leggen, meneer! En een norm fantaseren waaraan ze moeten voldoen!'

– 'Is dat nou wel zo verstandig? Heldhaftigheid is niet zomaar iets, van Linschoten!'

'O, dat wordt het vanzelf, meneer. Ik zie het helemaal voor me: We gaan veel geld verdienen met de handel in heldhaftium! Als je dat gedronken hebt, vertoon je met het grootste gemak de symptomen van een held, zonder het daadwerkelijk te zijn! In feite word je zelfs minder een held, maar dat terzijde. Op de maatlat scoor je zeer hoog, en daar gaat het om! Toch?'

– 'Die vorige maatlat van u, van Linschoten, die van trots; daar zou ik graag eerst over willen praten. Dat ding deugt niet, en volgens mij is er met deze nieuwe maatlat van u ook veel mis!'

'Neemt u eerst hier een slokje van, meneer Verbeek!'

(..)

De 22e oldtimerdag Ruinerwold was de eerste waarbij ook het publiek watergekoeld was; we hebben behoorlijk wat regen gehad. Goed nieuws is dat het allemaal viel nadat Han, Ben en ik onze tourrit op de tractor (cabrio!) achter de rug hadden. 't Was onze zesde keer, en ook al had Han 148 graden koorts; thuisblijven was geen optie. We hebben (honden)weer genoten!

Er staat 5 juli op de kalender,
maar op facebook lijkt het bijna 5 december!

Ik lees weer veel gedoe over Zwarte Piet;
want is het nu racisme,
of is het dat nu niet?

Ik hou me er maar verre van,
want nu al moe van het gezeur.

Zwarte Piet zelf kan er niets aan doen,
dat hij bedacht is in die kleur.

(..)

Nou… toch nog even dan:  🙂

Wat me geweldig iriteert is dat veel berichtschrijvers en plaatjesplakkers het onderscheid niet lijken te snappen tussen de werkwoorden ‘zijn’ en ‘vinden’. Verreweg de meeste berichten roeptoeteren ‘Zwarte Piet is geen racisme’, terwijl ik vermoed dat ze bedoelen ‘Zwarte Piet vind ik geen racisme’.  Ik vind Zwarte Piet ook geen racisme. Maar waarschijnlijk *is* het dat wel.

Ik ben benieuwd wanneer ik ‘het meest idiote argument ooit’ weer zie langsschuiven; die van ‘het is traditie, dus…’ De enige traditie die ik me van de discussie van vorig jaar herinner is de traditie van ‘niet nadenken, maar meedoen’.

Als we met die traditie nou eens breken, dan zijn we vast al een eind op een betere weg.

Vandaag een week geleden hadden we een goed idee. Een paar telefoontjes later riepen we Han en Ben bij ons. 'Wacht nog even', zei ik tegen Mariska, 'ik wil hun reacties zien!'

'Jongetjes, luister eens!' Door de manier waarop ze dat zei lieten de mannen direct alle spullen vallen en stonden ze strak voor haar. 'Weten jullie nog wat jullie altijd eens wilden?' -'Een hondje zoals Kaelie!' riep Han onmiddellijk. Mariska schoot in de lach. Een gemaakte lach, want er was niets te lachen. 'Nou…', reageerde ze, 'jullie wilden toch altijd een nachtje slapen op Texel?' Het vervolg vat ik samen: Natuurlijk wilden de mannen naar Texel, maar de teleurstelling dat er geen hondje zoals Kaelie kwam won het de uren erna. Dik. Han had het een paar dagen eerder uit zichzelf al eens genoemd, en we hoorden het hem afgelopen week ook anderen vertellen: 'Ik zou zo graag weer een hondje zoals Kaelie hebben!' Daarbij komt: Mariska is al maanden op de hoogte van ieder nestje border collies dat op het noordelijk halfrond geworpen wordt. Ik had het zwaar.

Vandaag hadden we een goed idee. Een telefoontje later riepen we Han en Ben bij ons. 'Wacht nog even', zei ik tegen Mariska, 'ik wil hun reacties zien!'

'Jongetjes, luister eens!' Door de manier waarop ze dat zei lieten de mannen direct alle spullen vallen en stonden ze strak voor haar. (..)

Na een hoop geaai, geknuffel en gespeel werd de keuze teruggebracht tot Dexter en Flynth. Ik wilde Dexter, Han wilde Flynth. Han wilde Flynth heel erg, het laat zich gemakkelijk raden waarom. 'Papa, zijn jullie er nou al eens uit dat het Flynth wordt?!' -'Even geduld, schatje, zo gemakkelijk gaat dat niet.' (..) 'Papa, weten jullie het nou al?!' -'Kerel, het wordt Dexter! Ik bedoel Flynth! Het wordt Flynth!'

Han stond met z'n rug tegen mij aan, met mijn handen op zijn schouders. Hij keek naar Mariska, hij keek naar mij, hij keek weer naar Mariska, hij keek naar Flynth. Tegelijkertijd leidden z'n schokkende schoudertjes een korte maar heel hevige huilbui in. Van blijdschap. Mariska en ik deden gezellig mee, want op zo'n moment realiseren we ons net iets meer dan anders dat we in 2006 en 2008 iets heel moois gemaakt hebben.

Afijn – Flynth dus! Hij moet eerst nog wat rijpen, en dan komt-ie bij ons.

Vandaag is de trouwdag van mijn ouders. Het is vanavond tien jaar geleden dat ik mijn vader voor het laatst sprak. Hij klonk opgewekt. De periode ervoor was hij erg druk geweest, en daardoor wat 'afwezig'. De omslag maakte me blij – ze hadden het duidelijk naar hun zin in Luxemburg. Twee dagen later werd hij 's morgens niet meer wakker.

Af en toe kwam hij langs, de afgelopen tien jaar: In mijn tred, in mijn denken, in de blik van Han en Ben. Kleine dingetjes. Ook wanneer dat ik er niet op zat te wachten; vaders doen dat ook als ze dood zijn. Een dag voor z'n begrafenis droomde ik sinds zijn overlijden voor het eerst over hem: Hij sprong op uit een dutje op de bank, en stak vol overtuiging z'n twee duimen op naar me. Hij zei niets. Daarna heb ik vaker over hem gedroomd, maar nooit heeft hij tegen me gesproken.

Anderhalf jaar geleden droomde ik dat mijn vader en ik op een feestje waren. Ik vroeg hem naar zijn zwijgen. Z'n antwoord kon ik niet verstaan. Hij bewoog z'n lippen, maar ik hoorde alleen maar het geroezemoes van de andere feestgangers. Het was letterlijk te stom voor woorden. Mijn vader zegt mij niets meer, concludeerde ik toen ik wakker werd. Ik had plezier om die formulering, juist omdat ze onwaar is: Hij heeft mij de afgelopen tien jaar heel veel gezegd, al was het niet met woorden. Wat dat betreft is zijn rol als vader blijkbaar nog niet uitgespeeld.

Kort na het maken van deze foto is de wedstrijd geëindigd met 1-0.

Vandaag is Mariska jarig. Er zijn mensen die vinden dat ik een border-pup moet kopen voor haar verjaardag. ‘Niks hoor! We hebben al drie honden, waarvan één met rupsbanden, en dat is heel veel meer dan genoeg!’, reageerde ze bijna boos toen ik gisteren probeerde aan te voelen of het eventueel een goed idee is.

Ik heb een verstandige vrouw, en het is vanwege dat verstand dat ik vanmorgen *toch* een hond voor haar heb gekocht.

En omdat ik van haar hou, natuurlijk.

Ze heet Placebo. En ze past bij ons als gegoten. Nu al.