Het begon met een omroepbericht van de buschauffeuse: Laatste halte is Neude, want ongeluk, trauma-heli en Centraal Station onbereikbaar voor de bus. Lopend vanaf Neude dus!
De weg was afgezet door de politie. Een ladderwagen van de brandweer kwam aanrijden, en manouvreerde handig om de politieauto heen. Voor fietsers en voetgangers was de weg niet versperd, en een paar tellen later kwam ik bij een kruising vol met bussen en hulpverleners en kijkende mensen. Een brancard met een wit laken met een bobbel. Misse boel. Achter een oranje scherm waren hulpverleners bezig met iemand die zo hard schreeuwde dat ik er niet uit kon opmaken of het een man of een vrouw was. 'Die wil nog niet dood,' zou ik gezegd hebben als ik met iemand was. Maar ik was niet met iemand, en het nuanceren en relativeren kwam niet verder dan een uiterst vaag gevoel. Ik hoopte maar dat de schreeuwerd geen familie of bekende was van de tot iets gereduceerde iemand op de brancard. Met druk achter m'n ogen en vechtend tegen de behoefte om me met grof geweld een weg te banen door de starende menigte liep ik door. Want veel meer dan ik wist, wilde ik niet weten. En om die beslissing te controleren keek ik naar dingen die ik niet wilde zien. (..)
In de trein las ik op internet dat er een jongen was doodgereden. Begin van de avond was het een jongetje. Na het avondeten was het een jongetje van zes. En z'n moeder… nou ja – haar schreeuw ga ik de komende tijd nog wel eens horen. En vergeten zal ik hem *nooit*.
