Het was op een gewone doordeweekse dag dat we het nodig vonden een stuk over de hei bij Havelte te sjouwen. Omdat het mistig was besloot ik mijn camera mee te nemen. Ik heb dat; als het mistig is neem ik een camera mee omdat het mistig is, en als het niet mistig is neem ik een camera mee omdat je zo mooi ver kunt kijken.
Hunebed D53 staat niet ver bij ons vandaan, maar zoals hiernaast is afgebeeld heb ik hem nog niet eerder gezien. Zo’n stapel stenen nodigt nu eenmaal uit om op te klimmen, en dat gebeurt dan ook volop.
Kinderen klauteren naar hartenlust, en de papa’s en mama’s dansen eromheen, ‘zingend’ dat Teun, Jorn en Daan vooral voorzichtig moeten doen. En Marieke moet helemaal goed uitkijken, want haar maillot is net nieuw en ze moeten straks nog naar opa en oma.
De dans van deze papa’s en mama’s ziet er vermakelijk uit. Hopsend om het hunebed met minimaal één arm in de richting van het nageslacht om een eventuele misstap op te kunnen vangen. De gezichten wijzen dan weer naar het kind, en dan weer naar de grond. Natuurlijk om ervoor te zorgen dat ze zich zelf niet verstappen.
Maar wat zouden zij die vanaf een andere planeet door een telescoop dit alles zien ervan denken?
Ik heb iemand eens horen zeggen dat hij het ergens heel raar vindt om zo om te gaan met een graf. Misschien, maar voor mezelf vind ik het prima. Onze voorvaderen vonden dat ook, en zij hebben dat briljant afgedwongen. Daarbij komt: die stenen krijg je niet zomaar lek.
(..)
Maar deze morgen was het rustig. Heel rustig. En dan vertelt zo’n hunebed mij heel andere verhalen. Verhalen over mijn eigen ‘hunebed-beklimmingen’ vroeger, en – nog heel veel mooier – over de handen die naar mij wezen.
Maar voordat die verhalen uit zijn, staan er twee mannetjes aan mijn broekspijp te trekken. Er moet geklommen worden.
En dus gedanst.
