CategoriePersoonlijk

Han: ‘Mama, mag ik een hondje met Kerst?’
Mariska: ‘Niks hoor! Je krijgt gewoon kalkoen, net als vorig jaar!’

Vandaag thuisgewerkt, dus veel meer tijd voor dingen die er ècht toe doen. Hier een foto van de ochtendwandeling. Han was net naar school. Dat vond ik jammer; het liefst heb ik de kudde nu eenmaal compleet. Het was een koude ochtend, maar binnen mijn huid was het heerlijk warm. Als toch iedere dag eens zo zou kunnen beginnen..

Han is dol op zwemmen. Eerder deze maand was hij ziek: Hoofdpijn, keelpijn, verkouden, koorts.

Maar Han wilde zwemmen. Dus Han ging zwemmen.

Laatst was er kijkles. Oma's mee, mama mee, papa mee, fototoestel mee:

Wij snappen nu veel beter dat Han, ook als hij zo ziek is als een hond, toch wil zwemmen.

Mariska, Vicky, Juupke en bal.

Gisterochtend vroeg ik in Zevenhuizen of er een psycholoog 'in de zaal' was. Ik had nogal wat aan m'n hoofd. Rond het middaguur had het leven even niks grappigs meer. Naar het ziekenhuis dus.

"Ben je er nog?", vroeg de snijmeneer steeds als ik even geen geluid maakte. Steeds was ik er nog. In ieder geval genoeg om te kunnen antwoorden. (..) Het was verschrikkelijk. Maar het heeft ook opgelucht. Op deze foto, van niet lang na de ingreep, is de zwelling al een klein beetje minder; m'n mond zit niet meer op de plaats van mijn linkerwang. Vandaag is het nog wat minder geworden. Overigens zei de snijmeneer dat zo'n zwelling nog heel veel erger kan. Nog erger en ik klets uit m'n nek, dacht ik nog.

Afijn – de snijmeneer voorspelde ook dat ik me vanmorgen al een stuk beter zou voelen. Daar heeft hij gelijk in gekregen. Maar ik voel me nog ellendig, dus ik duik nog wat onder.

Lunchpauze. Mijn hoofdpijn wil naar buiten, en ik wil mee. Frisse lucht. Bewegen! Een ommetje door het centrum van Amersfoort.

Grieperig.

Een vrouw lopend uit tegengestelde richting kijkt vlak voordat ze me passeert met een snelle beweging op haar horloge. Een reactie om een klap af te weren onderdruk ik net op tijd.

Niet alleen grieperig, maar ook zo gespannen als een snaar dus. Al een paar uur neem ik mezelf niet heel serieus meer. Veel van vandaag ga ik vergeten, en veel onbenulligheden ga ik onthouden. Op zulke dagen lijkt het alsof ik mijn herinneringen alleen kan lezen wanneer ze worden beschenen met een zaklamp. Ik zou daar vrede mee hebben als ik zelf die zaklamp vasthield.

Niet heel grieperig dus, want ik ben het me bewust. Het lopen doet met goed; ik kom wat bij en voel me wat minder wereldvreemd.

Mijn favoriete boekwinkel. Ik loop naar binnen en struin langs de kasten. Mijn oog valt op een klein boekje. Ik pak het, lees de titel, en ik leg het boekje met een brok in m’n keel terug. Om erger te voorkomen loop ik de winkel uit.

Terug bij af. Ik voel me ellendig. M’n wereld lijkt nog kleiner geworden dan toen ik mijn ommetje begon.

Mijn hersens werken krampachtig om te achterhalen hoe het mogelijk is dat zes woorden zo’n impact hebben. Als een toverspreuk. Ik geef de schuld aan mijn gestel, maar ik zie ook in dat zes woorden een heel verhaal vertellen. Een slecht verhaal, al zal het gerust goed geschreven zijn. Met geen mogelijkheid lukt het me om het zo te draaien dat er iets vrolijks uit voortkomt. Mijn gedachten laten zich ook niet wegsturen met de smoes dat het verzonnen is.

Terug op het werk kijk ik op internet om te zien of het misschien vertaald is. Een onaangename gedachtegang; alsof het dan minder erg zou zijn. Het boek blijkt niet vertaald.

Met grote inspanning herneem ik mezelf en ga aan het werk. Het contrast tussen Rapportage week 38 en Niet schieten, dat is mijn papa! valt me zwaar.

Loodzwaar.

Ooievaars brengen kinderen; dat weet iedereen. Han en Ben ook; voor hun is het ook nog maar kort geleden.

(Ze hebben het er nog vaak over: dat ze onderweg wat gedronken hebben bij de kraanvogel, het getreiter van de pestvogel, die vier kwartels die steeds riepen dat ze samen één waren, etc.)

Op de boot naar Texel hebben Han en Ben geleerd dat kinderen (soms) weer gehaald worden door meeuwen.

‘Als ze verkeerd bezorgd zijn, of niet goed luisteren!’, vertelden we.

Mariska en ik corrigeren sindsdien met meeuwengeschreeuw. Boos worden wij nog maar nauwelijks.

Natuurgeneeskundig opvoeden, noemen we dat.

Het gaat snel: de tijd, Han en Ben, en Han en Ben in de tijd. Nog even en ze hebben de ideale leeftijd: oud genoeg om het gras te maaien, en te jong om de auto te lenen. Het is de laatste dag van mijn vier weken vakantie. Morgen weer aan het werk. We zullen ons missen!

Vorige week vroeg ik aan mijn moeder hoe oud deze kruk eigenlijk is. “Heel oud!” antwoordde ze. Dat wist ik. Al op foto’s van toen ik een heel kleine Bernard was is deze kruk te zien. Veel groten der aarde kennen deze kruk: Ko, Carel, Gerrit, Klaas, etc. Sommigen hebben er zelfs op gezeten! Vooral papa Jan.

Op of vanaf deze kruk zijn borrels gedronken, sigaretten gerookt, vakanties gepland, kinderen voor straf naar hun kamer gestuurd, ruzies gemaakt, ruzies bijgelegd, verjaardagen gevierd, uitvaarten geregeld, stevige discussies gevoerd over op welke partij gestemd moest worden, veel oude jaren de deur uitgedaan, is gejankt, gelachen, gejankt van het lachen, etc. Kortom: als deze kruk zou kunnen schrijven zou het mij een boel tijd bespaard hebben.

Een paar weken geleden vroeg ik mijn moeder voor de zoveelste keer of ik die kruk mocht hebben. “Nee, want ik sta erop als ik de ramen lap!” was -alweer- het antwoord. “Maar dat mag ook bij ons”, reageerde ik. Ze heeft het begrepen, want… onlangs nam ze hem mee. Ik ben er blij mee. Kruk en ik gaan binnenkort samen op stap. Dan pak ik een glas whisky, klim ik op z’n rug, en dan tijdreizen we naar toen. Gezellig!

Zo… een (ingekort) lijstje met politieke partijen hangt aan de muur. Bij het ontbijt gooi ik met een vork (een stemvork), en wat ik raak, dat gaat het worden. 😐

Ze was al halverwege het pad toen ik haar aan zag komen. Het duurde nog even voordat ik in de gaten had dat zij het was. Mijn moeder rijdt nooit tractor, laat staan op zo'n ding met rupsbanden. "Ik heb hem gekocht!", riep ze me toe. Ik snapte er geen bal van. "Jij wilde deze toch?", vervolgde ze. Toen ze op het erf tot stilstand kwam vroeg ze zich hardop af hoe ze hem ook alweer moest uitzetten. Met een handige beweging aan de zijkant van het blok deed ik het voor haar. "Oh – zo kan het dus ook!", zei ze meer voor zichzelf. Haar handen en gezicht zaten onder het smeer. "Had je een lekke band?", vroeg ik terwijl ik naar haar handen en gezicht wees. "Ja!", antwoordde ze grappig. Wat houterig klom ze naar beneden, ging halverwege weer terug, en kwam weer naar beneden. Deze keer met haar handtas. "Is-ie echt voor mij?" – "Natuurlijk! Wat moet ik met zo'n ding!?" Haar gehoorbeschermers legde ze voorzichtig op een van de rupsen, en ze fatsoeneerde haar kapsel met haar olie-handen. "Maar waarom? Heb ik iets goed gedaan?", vroeg ik enthousiast.

Haar antwoord heb ik gemist; Mariska stapte uit bed om naar de wc te gaan, en Han en Ben bleken ook al wakker. Ik heb mijn best gedaan verder te dromen. Kansloos natuurlijk: op 'Hamlet' is immers ook nooit een vervolg gekomen.

Vandaag met Han en Ben meegereden met bijna driehonderd (!) andere tractoren op de Oldtimerdag Ruinerwold. Foto's van dit evenement binnenkort op bernardkuipers.nl, maar dat terzijde.

Het was warm. Heel warm. Waarschijnlijk is dat ook de reden waarom ik zo verschrikkelijk moeilijk kijk op deze foto; meestal kijk ik anders. Daar waar het elders in het land slechts een graad of dertig was, namen wij hier een haakse bocht, en da's toch al gauw negentig graden.

Ondanks de warmte hebben we veel plezier gehad! Hoogtepunt van Han was de dieseltrein die ze het dorp in hadden gereden. Hoogtepunt van Ben was dat hij er niet in hoefde. Mijn moment-van-de-dag kwam een minuut of vijftien na deze foto: Ik reed op de tractor door het Drentse landschap met Han en Ben op de spatborden, en voelde me zo gelukkig als… als… als wanneer ik op de tractor door het Drentse landschap rij met Han en Ben op de spatborden. 😉