AuteurBernard

Ben speelt in de tweede afgraving van Vicky. De eerste heeft Mariska dichtgegooid, nadat ze met een duimstok had vastgesteld dat het hol meer dan een meter (!) onder het gazon gegraven was.

De stand: zes kuikens. Beetje een magere oogst, voor nu. De rest van de eieren heb ik op de mestbult gemieterd. Gisteren of misschien zelfs eergisteren al. Het is wat lastig te bepalen, want de lucht zit nog in mijn neus. De meeste eieren ontplofte werkelijk; zo rot. Afijn – deze zes kuikens worden langzaam gaar onder een warmtelamp op de eettafel. Gezellig hoor! Al zijn het soms net jonge fluitketeltjes. Misschien toch de lamp maar wat hoger hangen.

Man, man, man! Drie hennen, vier weken chagrijnigheid, en het resultaat?! Eén (1) kuiken! Gottegot, wat een werk! Nou! Ik heb de dames hun eiPhone afgepakt. Vanaf nu wordt er gebroed, en niets anders! De uiers zitten heel vol, dus er komt vast nog meer.

Han en Ben hebben vanmiddag ook een hut gemaakt!

Vandaag negen jaar geleden overleed mijn vader. Ik bladerde wat in mijn dagboek uit die tijd, en vond de volgende handgeschreven brief:

Lieve familie Kuipers,

Drie weken geleden is mijn vader overleden aan kanker. Voor zijn overlijden vroeg hij of wij Holten nog gingen rijden. Dit hebben we papa beloofd, ondanks dat we wisten dat het heel moeilijk zou worden. Mama en ik vonden steun in het feit dat we wisten dat Jan er zou zijn en dat hij ons zeker door deze dag heen zou slepen. Dinsdag ontvingen we het programma van Holten. Vol goede moed begonnen we met het doornemen hiervan. We bleven al gauw steken…

De in memoriam van Jan kon niet kloppen. Degene die het starten, finishen en nakletsen voor ons altijd zo ontzettend leuk en gezellig maakte, is er niet meer. We beseften ons terdege dat zaterdag ook voor jullie een zware dag zal worden. We willen jullie dan ook middels deze brief veel sterkte wensen, en laten weten dat we altijd ontzettend genoten hebben van de aanwezigheid en de vrolijkheid van Jan op de Endurance Holterberg.

Vorig jaar kreeg Jan een rood/zwart halstertouw van Gerrit en Ingrid voor de hulp bij de wedstrijd. Deze heeft hij toen aan mij gegeven. Het hele jaar ligt deze al netjes opgeborgen in de kast. Zaterdag gaat dit halstertouw aan Happy. We beseffen dat we hiermee een hele mooie herinnering aan Jan hebben. We zullen hem evenals papa zaterdag ontzettend missen.

(..)

Precies; een heel lieve brief. En de schrijfster ervan helpt tijdens het typen van deze regels op de andere bank onze Han en Ben in hun pyjama's!

"Goede middag! Mag ik uw bestelling?"

-"Eh, ja – in ieder geval graag twee keer zo'n kindermenu-ding."

"Twee Happy Meal?"

-"Precies!"

(..)

"Meneer, u staat met uw fiets in de McDrive. U moet naar binnen voor uw bestelling."

-"Oh? Ik heb nog juist opgelet op de bordjes. Gaat toch goed zo?"

"De McDrive is alleen voor auto's, meneer. De sensor detecteert u niet, dus ik weet niet dat u er bent."

-"Ach! Maar ik ben er dus!"

"U moet voor uw bestelling naar de binnen, meneer."

-"Echt waar!? Waarom is dat dan?"

"Omdat ik u ook niet goed kan horen."

-"Dat lijkt me wat gezocht. Gaat dat nou echt beter als ik in een auto zit? Hoe gaat dat met een cabrio? Is het geluid van een draaiende motor nodig om mij verstaanbaar te maken? Kan ik niet even doorrijden naar het loket? Dat werkt 's avonds laat ook als ik lopend ben. Moet ik echt eerst mijn auto ophalen voordat ik via de McDrive mijn bestelling mag doen?"

Gistermiddag hebben we de schat begraven, gisteravond hebben we het slaapliedje verlengd, en vanmorgen zijn de mannen naar school gegaan met ieder een vlecht van de manen van Pluis.

Daar waar het doodgaan van Pluis bij Mariska en mij als een donkere grondtoon de hele dag aanwezig is en vrolijkheid verjaagt wanneer ze zich aandient, knallen de mannen heen-en-weer tussen blijdschap en verdriet.

Het zal nog wel even zo blijven.

Vanmorgen om zes uur trok ik mijn jas aan om naar het station te gaan. Al door het raam van de bijkeukendeur zag ik dat Pluis in de kippenwei op de grond lag. Dood, dacht ik. Hoe dichter Mariska en ik bij de kippenwei kwamen, hoe zekerder we het wisten. Pluis is dood. De dierenarts zei gisteravond dat het deze nacht erop of eronder zou worden. Wij hoopten op erop, en gingen daar zelfs oprecht vanuit. Maar het werd eronder.

Pluis was eigenwijs. Geen afrastering hield hem binnen, en daarom liep hij waar hij wilde. Altijd in de buurt, en nooit in de weg. Dagelijks was hij goed voor een 'kijk-die-malle-Pluis-nou-toch-weer-eens'-opmerking. Hij was dikke vriendjes met alle kinderen die ooit met hem geprut hebben. En dat zijn er veel; de foto van 7 april vertelt dat terloops veel mooier dan ik dat kan. Van het gras dat hij at maakte hij liefheid en zelfs de stront die overbleef was aaibaar. Natuurlijk overdrijf ik, maar het is maar weinig. Pluis was goud waar haar uit groeide: onbetaalbaar en lekker zacht.

Nu ik dat zo schrijf herinner ik me dat meneer Zoer senior hier vorig jaar op de stoep stond om Pluisje te kopen voor z'n kleinkinderen. Hij heeft z'n kaartje achtergelaten voor het geval we ons mochten bedenken. Dat hebben we natuurlijk niet gedaan. Pluis hoort bij ons.

Mocht iemand over honderd jaar een schep in de grond steken omdat het gerucht gaat dat 'hier goud in de grond zit', dan is dat gerucht waar.

Maar het is te laat om nog rijk van te worden.

Paaslunch bij mijn oom Hans en tante Lieke. Het was met net zoveel gezelligheid als eten. Op een gegeven moment zat ik wat uit te buiken op de bank, en vroeg mij af of wat ik zag een lade was. Het was een lade. In de lade lag een afstandsbediening. Het is niet dat ik voor het eerst een afstandsbediening zag, maar… het was wel voor het eerst dat ik er een zag in dit formaat.

'Het is een universele afstandsbediening, maar er zitten geen batterijen in', zei oom Hans. Dat leek me ook niet nodig. Met dit ding kun je zelfs zonder je arm uit te strekken alle knoppen in huis bedienen. Met een beetje handigheid krijg je zelfs de voordeur van het slot.

Ik hoefde niet heel diep na te denken waar ik iets van deze grootte eerder heb gezien. Het was in Havelte. Militairen waren daar aan het oefenen met een brugleggende tank.

Al een tijdje was ik op zoek naar m'n favoriete kaartlezeres met daarin nog een geheugenkaartje. Al weken had ik haar niet meer gezien. Steeds gaf ik het zoeken op omdat ik afgeleid werd door dingen waarvan ik me er nu geen een meer kan herinneren. Vanmorgen was ik het zat. Ik wilde haar terug en zette een serieuze expeditie op touw. Zonder resultaat. Ik kon haar nergens vinden. Verdampt.

Ik legde me erbij neer dat ik haar de vorige keer ergens vergeten moest zijn. Voor de zekerheid vroeg ik het nog even aan Mariska. Er verscheen een veelbetekenende frons op haar gezicht, noemde wat plaatsen die ik al had uitgekamd, en… zei me tenslotte dat ze het ook niet wist.

Op dat moment kwam 'hij-die-alles-hoort' (Han) de keuken binnen: 'Heej! Ik heb wel eens wat wits onder de bank zien liggen wat van jou is, papa!' Tijdens zijn laatste woorden was hij al onderweg naar de bank. Hij ging daar plat op z'n buik liggen en trok na wat gegraai mijn favoriete kaartlezeres eronder vandaan.