AuteurBernard

Uyt den ouden doosch: Ben et la Limonade Rouge.

Ze is geboren op 23 september 2005. Gemakkelijk te onthouden, want onze trouwdag. Op 5 december van datzelfde jaar kwam ze bij ons. Ook gemakkelijk te onthouden, want Sinterklaas. We vernoemden haar naar 'Sally O'Briens', de Ierse pub in Zwolle. Da's de plaats waar Mariska en ik besloten dat we meer van elkaar wilden. Ook gemakkelijk te onthouden.

Sally was erg welkom: Mariska was herstellende van haar bijna fataal geworden buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Sally nam een groot deel daarvan voor haar rekening. Ze gaf richting: Richting bed uit, richting buiten, richting hondenschool, richting nieuwe vrienden, richting heel succesvolle behendigheidswedstrijden, etc. Om kort te gaan: Richting de zin om door te gaan. Dieren kunnen dat; het zijn soms net mensen.

Begin dit jaar werd Sally ziek. Via goede dagen, minder goede dagen en slechte dagen zijn we gekomen tot nu. Zojuist hebben we Sally laten inslapen.

Ook gemakkelijk te onthouden. Want Sally. De àllerliefste hond van de wereld.

P(r)oo(s)t.

Een groot deel van de dag hebben we ons best gedaan voor een varkenswei. Wijs geworden door de ervaringen van de afgelopen weken ook direct maar stroom op de draden. We waren heel tevreden over het resultaat. Maar toen Mariska eind van de middag met de honden ging wandelen wilden ze toch heel graag mee!

Het begin al jong, kijken wie de grootste heeft. Hier gaat het om een getekende boot, en dat moet nog maar wat zo blijven. Han Perez de Cuellar: 'Ze zijn even groot. Die van jou is wat langer, en die van mij is wat hoger!' Waarop het papier werd neergelegd, Ben zijn boot iets hoger tekende, en Han die van hem wat langer. Schattig!

De tweede snede wordt naar binnen gebracht! Het schiet niet echt op, dus ik ga er gauw weer heen om leiding te geven.

Goede middag, met Bernard Kuipers uit Meppel. Mijn internet is stuk!
-Wat vervelend, meneer!
Nogal, mevrouw! Misschien is het goede nieuws dat het ook geldt voor de buren, en de buren daarnaast. Gedeelde smart is halve smart, nietwaar? Ik schat in dat het een klusje voor KPN wordt. Gebeurt wel vaker, dat we samen geen internet hebben.

-Hebt u het al eens geprobeerd met een ander kabeltje naar het modem, meneer?
Eh… Nee. De buren hebben immers ook geen internet, dus ik dacht dat een nieuw kabeltje bij de familie Kuipers het niet zou oplossen.
-Waar komt de kabel het huis binnen, meneer?
Eh – daar.
-In de meterkast?
Nee – ik wijs naar de voordeur.
-Meestal komt de kabel binnen in de meterkast.
Bij ons komt-ie binnen bij de voordeur, in de kruipruimte.
-Wat voor kastje zit daar?
Een KPN-kastje. Dat is tijdens een van de eerdere bezoeken eens opgehangen door iemand van KPN. Omdat we zulke lekker koffie hadden.
-Wat voor kleur heeft dat kastje, meneer?
Een beetje crême, geloof ik. Ik weet nog dat ik er helemaal niets mee had, met die kleur.
-Zitten er twee aansluitingen op, waarvan er één blauw is?
Ja!
-Eens even kijken… Ik ga een paar metingen verrichten, meneer. Wat ik nu zie, dat lijkt me al niet goed.
Ik ben blij dat bij u alles het nog doet.
-Terwijl ik meet zet ik u even in de wacht, meneer.

(..)

-Dank voor het wachten! Bent u in de buurt van uw modem?
Ja! Denkt u dat dat het probleem is?
-Ik wil u vragen hem even te resetten.
Oké – ik zoek even een dun pennetje… Hebbes!
-Ah! Dat is mooi. U moet het knopje twintig seconden ingedrukt houden
Klaar!
-Dat waren nog geen twintig seconden, meneer.
Nou… eigenlijk sta ik ook nog gewoon buiten. U kunt het modem toch niet bereiken, want kapotte grondkabel, en… Ik heb hem nu ingedrukt! Telt u tot twintig?

(..)

-U kunt het knopje nu loslaten, meneer. Dan is het even wachten tot alle lampjes gestopt zijn met knipperen. Het is net een kermis.
Beter dan een kermis, want dit maakt niet zoveel lawaai.

(..)

Ik geloof dat-ie nu is uitgeknipperd.
-Ik ga weer even wat meten, meneer. Klein momentje.

(..)

-Dank voor het wachten. Ik zet u door naar de tweede lijn. Ik denk dat er een monteur van KPN bij moet komen, meneer.

Toen zij in Groningen studeerde kostte een kamer ongeveer EUR 400,- per maand. Maar die kamer was dan wel helemaal gemeubiliseerd en alles. Och, dacht ik bij mezelf, en meer dacht ik eigenlijk niet.

Mijn tenen begonnen wat te krommen toen het gesprek vervolgens over gemeubiliseerde kamers in het algemeen ging. Want ja – de ene gemeubiliseerde kamer is immers de andere gemeubiliseerde kamer niet. Snap ik. Het moet je maar net passen, de meubilisatie. Toen ik uit het gesprek haalde dat ze in Groningen woonde voor haar (inmiddels afgeronde) studie Nederlands, begon ik pas echt iets te vinden. Ook al omdat tijdens haar relaas het vooral hun waren die iets wel of iets niet hadden.

(..)

Aan de binnenkant van mijn ogen fantaseer ik nu dat ik mijn medereizigers mobileer om haar de trein uit te mieteren. Eng mens!

We reden er eergisteravond doorheen, en het schiet me nu weer te binnen dat ik er toen aan dacht:

Een jonge vlo in Mariënheem
had laatst een levensgroot probleem.
Hij vroeg zijn moeder zonder schromen
hoe er toch vlooienkindjes komen.
Het antwoord was: "Geloof me maar:
die komen van de vlooievaar!"

't Is van Kees Stip. Vind ik leuk om te lezen, dingetjes van Kees Stip. Al is het volgens mij niet allemaal waar of echt gebeurd wat hij schrijft.

Tijdens het eten:

Ben: ‘Mama, je lijkt wel een jongen met je korte haar! Ik herken je geeneens meer!’

Han: ‘Ik herken je nog wel hoor mama!’

Mariska: ‘Oooo – gelukkig!’

Han: ‘…aan je paarse jasje.’