AuteurBernard

Op het perron stond een stevige wind. Het vroor. Ik zette m’n kraag op en liep met gebogen hoofd naar de Kiosk.

‘Goede morgen! Ik lust wel een cappuccino!’ zei ik tegen het meisje achter de balie. Het waren m’n eerste woorden die ochtend. Ze klonken minder vrolijk dan ik ze bedoelde. Het meisje pakte een beker uit een rijtje van vier, en gaf me die. ‘Ah! Je wist dat ik kwam!’ reageerde ik in een tweede poging om herinnerd te worden.

Haar glimlach was er een uit beleefdheid, en ik vervloekte mezelf dat ik weer eens vrolijkheid afdwong waar ze niet was. Ik rekende af, groette het meisje, en vond buiten een leeg bankje in de luwte. Ik installeerde me met m’n rugtas naast me, nam een slok koffie, en keek naar de mensen die voorbij liepen.

Het was druk. Veel brave burgers die op weg waren naar hun werk. Ik herinnerde me hoe ik vroeger op ditzelfde station me kon vergapen aan deze op het oog keurig maatschappelijk aangepaste mensen.

Zombies.

Ik zag toen ook wel in dat het onvermijdelijk was dat ik er zelf op enig moment tussen zou lopen. Dat inzicht heeft me nooit geholpen me ermee te verenigen. Ik zette m’n bekertje koffie op de grond, en draaide me naar m’n tas. Geen heldendaden vandaag, zei m’n rug.

Uit m’n tas pakte ik m’n schrijfblok en m’n pen, en schreef ik deze regels.

Waar slaapt het ’t lekkerst als het allemaal even niet zo lukken wil…?

Mariska heeft een cake gebakken. Han en Ben likken de gardes af.

‘Han, Jezus bestaat toch niet?’ vraagt Ben.

-‘Nee.’ antwoordt Han zonder aarzeling.

‘Vind jij God stom?’ vraagt Ben door.

Han geeft niet direct antwoord. Benieuwd of er toch nog een antwoord komt hou ik me geheel afzijdig. Het volgende moment zijn ze met hun hoofden weer bij belangrijker dingen: de gardes. Die bestaan in ieder geval, en ze bevredigen bovendien.

Met de mannen en de honden het bos in. Het was gezellig! Na de wandeling drinken en lekkers voor de mannen, en voor ons een bak koffie. Letterlijk, want we waren onze bekers vergeten. De koffie ging in het bakje van Han z'n reuze-mergpijp.

Keizerin Victory van Vatenmaecker tot Opslagbocks

De familie van Vatenmaecker tot Opslagbocks zit aan het laatste stukje diner. Ben heeft niet veel gegeten; hij voelt zich niet lekker. Han heeft ook niet veel gegeten; hij voelt dat hij heel veel moet vragen. Ik heb hem z’n vraagtekens afgepakt; hij moet z’n mond houden tot we klaar zijn met eten.

Mama, ik heb zo’n buikpijn… Mag ik op de bank liggen?

-Dat is goed Ben, ga maar even lekker op de bank liggen.

Mag ik ook een filmpje aanzetten?

-Nee, geen filmpje.

Waarom niet?

-Anders krijg je morgen weer buikpijn tijdens het eten..!

Oké…

Een kleine twintig minuten later is het avondeten op. De tafel is afgeruimd, en Han heeft z’n vraagtekens weer terug. Ik zit met hem op de bank bij buikpijn-Ben.

Papa?

-Han!

Hoe weten jullie nou dat soort dingen?

-Wat voor dingen, kerel?

Nou, dat als je tijdens het eten buikpijn hebt, en dan op de bank een filmpje gaat kijken… dat je dan de volgende dag ook weer buikpijn krijgt bij het eten?

– …

Er moest geïsoleerd worden. Met purschuim. Isoleren is goed voor het milieu.

Onder het mom van groen, laat iedereen zich doen.

Afgelopen weekend lag ik op de bovenverdieping in een hoekje onder het schuine dak in een houding waar de dames en heren van Cirque du Soleil jaren op oefenen. Met een van te voren goed geschudde spuitbus purschuim.

Na een druk op de knop kwam ik erachter dat de spuitbus die ik op dat moment in mijn handen had gemaakt is in een héél ver land. Met heel vies eten. En heel chagrijnige mensen. Op een maandagochtend. Door een stagiair. Die nog hoofdpijn had van het feestje van de vorige avond.

Mariska en ik gaan scheiden. Een maand geleden ontvingen we de scheidingspapieren, met daarbij de mededeling dat onze ‘gewone’ container per 2014 maar een keer per maand geleegd wordt.

Geen keus dus!

Het plastic van de hooibalen mag niet in de plastic-zak worden aangeboden, las ik. Geen idee waar hem dat in zit. Als het de grootte van zo’n lap plastic is, dan is er hoop: Iedere maand mogen Han en Ben dan een middagje met een schaar doorbrengen. Wij van ons plastic af, en zij de dupe.

Want zo hoort dat natuurlijk, bij scheiden: De kinderen zijn de dupe.

'Papa! Wij zijn klaar! Wil je onze tandenbors… Heej! Wat is dat voor 'n foto?'

-'Dat is een foto van jou. We hadden je toen net gekocht.'

'Duh! Ik ben niet gekocht, ik ben geboren! Uit mama!'

-'Kun je je nog herinneren dat je geboren werd?'

'Uh… Nee… Maar dat betekent niet dat ik gekocht ben!'

-'Kom wijsneus, ik zal jullie tandenborstels in orde maken.'

Naschrift:
Ha! Deze foto is van vier maanden later. Toen kochten we Ben. Han ligt nu te tukken, maar ik ga het hem morgen laten zien.

Afgelopen woensdagmorgen. Ik ben aan het werk achter mijn bureau, en Han komt aanlopen met een pen.

'Gebruik jij deze pen nog wel eens, papa?'

-'Wat voor pen heb je daar, kerel? Ah! Die pen heb ik een keer gekregen van tante Saskia. Kun je lezen wat erop staat?'

'Wat is dat voor letter?'

-'Dat is een 'r', maar dan als hoofdletter. (..) Kun je nu lezen wat er staat?'

'Er staat… BER..NAR..D.. BERNARD!'

-'En wat betekent dat?'

'Dat ben jij!'

-'Juist!'

Han vond dat de pen maar bij mij moest blijven.

(..)

's Avonds op weg naar mijn bed viel mijn oog op een papier op het speelkleed boven. Ik bekeek het in het voorbijgaan, maar mijn oog bleef wat plakken bij de letters. Een ondeelbaar ogenblik was nodig om te doorgronden wat hier gebeurd was: de 'R' is begrepen, geoefend en toegevoegd aan het repertoire.