Sinds vanmorgen is Vicky weer thuis. We hebben haar laten cremeren in België, en het bleek nogal een dingetje om haar weer te krijgen waar ze hoort. Maar dat kan ons nu niet meer schelen: Ze is nu hier. En de manier waarop doet recht aan Vicky: Gedoe.
Vicky had een hart van goud dat klopte in een lijf van staal; het gaf niet mee met haar levenslust. Ze heeft zelf waarschijnlijk nooit beter geweten, en dat is een troost. Misschien dat ze juist daarom zo vriendelijk was tot het allerlaatst. Ofzo. We weten het niet, en dat zal ook altijd wel zo blijven. Ze was ziek. Heel ziek. Wij zien het nu nog beter, nu Katla er is. Met haar rug van rubber, haar speelsheid van een pup, en haar conditie als.. als… iets met heel veel uithoudingsvermogen.
Ondanks het nieuwe rumoer van Katla is het stiller in huis. 't Is vooral die lege keukentafel hè? Ik heb me er lang aan geërgerd dat ik er nooit aan kon zitten werken. 't Is ook niet ècht wat voor ons, zoiets. Zelfs onze bende is niet grenzeloos. Echt niet. Dat wij dat niet een halt hebben toegeroepen was tussen mij en Mariska de manier om elkaar te zeggen dat ze niet zo lang bij ons zou zijn. Denk ik. Het kan zo wel even. En tegelijkertijd vochten we als een malle om haar beter te maken.
(..)
Afijn – we zijn weer bij elkaar dus.
