AuteurBernard

Een heel slechtziende mevrouw heeft zichzelf geleerd om veel op de tast te doen, en daarmee is ze (dus) de beste voel-mevrouw van de hele wereld en omstreken. Toen ze in aanraking kwam met Dove (spreek uit als Doof) kreeg ze een knetterend gevoel op heel intieme plekjes.  Haar boodschap was dat Dove deugt.

Ze zei het op televisie. In een reclameblok.

Tegen mij.

Misschien is het wel heel normaal; ik kijk bijna nooit televisie.  Ik vind het vooral bijzonder dat in de schaduw van alle onzinnige dingen ook nog eens zulke treurigheid groeit.

Han en Ben speelden een bordspel. Ze gebruikten:

• een schaakbord
• schaakstukken
• vier dobbelstenen (twee kleine witte, een kleine rode en een grote ivoorkleurige)
• damstenen
• een lichtblauwe pion (niet in beeld)
• een pannenonderzetter (ook niet in beeld)
• vieze nagels (wel in beeld, had niet gemoeten want internet en nu krijgen ze nooit meer een baan)

Ik stond erbij en ik keek ernaar en ik snapte er geen bal van.

Han klust het onderstel van de cavia-hut voor Ben z’n cavia’s. Dat hun vader dat nou niet even doet, hè?

Knabbeltje en Babbeltje heten ze. Twee beertjes, net als in 2013. Ben is de trotse vader van het gespuis. Is goed te zien, hè? Die kersverse-vaderblik heeft-ie van mij.

We kochten ze bij Stichting Cavia in Bakkeveen. Aan hun onderkomen wordt gewerkt door Terrariumhuis, en tot hun hut af is logeren ze op de eetkamertafel.

De honden schuiven wat op.

Van links naar rechts: Adam Babbeltje, appel, Eva Knabbeltje.

Kijk:

Wij hebben een kerstmus op de vensterbank. Dat doorgewaaide gezicht komt denk ik omdat-ie de rest van het jaar in een doosje zit. Ik weet daar alles van, want dat zit ik ook wel eens. Krijg je een heel wild kapsel van. En in mijn geval ook twee jongens. Uiteindelijk.

Maar ik dwaal af.

Die kerstmus komt dus eens per jaar uit dat doosje, zit in de vensterbank, en als we in januari genoeg van ‘m hebben gaat-ie weer de donkerte in. Dat vind ik grappig, omdat we dat met veel dingen doen rond Kerst. Van gourmetstel tot medemenselijkheid: Met Kerst mag het even los, en daarna bergen we het gauw weer op.

Van dat gourmetstel snap ik dat.

En van die medemenselijkheid snap ik het natuurlijk ook. We houden dat niet vol. We zijn gemaakt om te pieken; daarom ook dat ding bovenin de kerstboom, en daarom ook aan het einde van het jaar. Ofzo. Eigenlijk zit de hele natuur zo in elkaar.

Kerst is ons sociale hoogtepunt, dus. Alles klopt even. Tenminste – als je niet te diep denkt. Zoals dat gaat met een hoogtepunt.

Dan is de aanloop ernaartoe voorspel, en dat is fucking belangrijk.

Zorg dat het goed wordt, in 2017.

Het regent, dus een potje tafeltennis tegen mezelf.

Van links naar rechts: wij.