Al een tijdje was ik op zoek naar m'n favoriete kaartlezeres met daarin nog een geheugenkaartje. Al weken had ik haar niet meer gezien. Steeds gaf ik het zoeken op omdat ik afgeleid werd door dingen waarvan ik me er nu geen een meer kan herinneren. Vanmorgen was ik het zat. Ik wilde haar terug en zette een serieuze expeditie op touw. Zonder resultaat. Ik kon haar nergens vinden. Verdampt.
Ik legde me erbij neer dat ik haar de vorige keer ergens vergeten moest zijn. Voor de zekerheid vroeg ik het nog even aan Mariska. Er verscheen een veelbetekenende frons op haar gezicht, noemde wat plaatsen die ik al had uitgekamd, en… zei me tenslotte dat ze het ook niet wist.
Op dat moment kwam 'hij-die-alles-hoort' (Han) de keuken binnen: 'Heej! Ik heb wel eens wat wits onder de bank zien liggen wat van jou is, papa!' Tijdens zijn laatste woorden was hij al onderweg naar de bank. Hij ging daar plat op z'n buik liggen en trok na wat gegraai mijn favoriete kaartlezeres eronder vandaan.
[..]
