Ik liep vanavond door Meppel op weg naar huis. Zingende kinderen, en luisteraars die logen dat ze het prachtig vonden. We liegen wat af, zo aan het eind van het jaar. Straks nog Sinterklaas, en daarna Kerst. (..) Mijn juf op de basisschool vertelde dat het met Kerst altijd vrede was op de hele wereld. Prachtig vond ik dat! En ik geloofde dat ook! Het is me gelukt om, gesterkt door Kinderen voor Kinderen met hun 'Eeuwige Kerst', dat geloof vol te houden tot de dood van Ceaușescu.
(..)
Ik had de bijna onbedwingbare behoefte om de juf te vertellen dat als er geen krant komt, het niet betekent dat er niets gebeurt. Toen bekroop mij het gevoel dat als ik het zou benoemen, de rapen voortaan helemáál gaar zouden zijn! Afijn – ik was inmiddels ook al van de basisschool, trouwens. Sindsdien pulseert deze herinnering vooral in december wat in mijn hoofd. En ik hoop ieder jaar een beetje meer dat zij er nog wel in gelooft.
(Nog net op tijd zag ik aan de laatste twee regels dat ik onbewust al behoorlijk in de sinterklaas-stemming kom. Zelfs het metrum deugt niet. Mooi!)
