Station Meppel. Twee vrouwen op ongeveer de laatste dag van hun middelbare leeftijd. Ze keken op een A4-papiertje. Ze hielden dat wat omhoog, waardoor ik door de achterkant kon zien dat het ging om twee alinea's met grote letters. Ze lazen allebei aandachtig. Leuk!, zei de één toen ze het uit had. De ander kende de tekst al, en wachtte op deze reactie. Ja, leuk hè?, reageerde ze.
-Echt héél leuk!
Ja!
– Nou, goh! Wàt leuk!
Ja, ik vond het echt heel leuk!
– Dat kan ik me voorstellen!
Ja toch?
– Wat ontzèttend leuk!
Dat ging zo nog even door, waarna het papiertje zorgvuldig werd opgevouwen en weggeborgen.
Tijdens dit gesprek draaide ik een sjekkie. Onwillekeurig keek ik rond op zoek naar de blik van pa. Een fractie van een seconde zag ik hem; hij likte net z'n sjekkie dicht. Hij keek mij aan over z'n bril, knikte met z'n hoofd naar de twee vrouwen, duwde z'n onderlip naar voren en zei zonder geluid dat hij het ook héél leuk vond. Ik werd overspoeld door heimwee. Afwezig likte ik m'n sjekkie dicht en rookte deze, vechtend tegen opkomende tranen, half op. Het is weer april, bedacht ik me met een glimlach toen ik m'n halve peuk in de rookpaal mikte. Op dat moment verloor ik het gevecht, en liep met m'n gezicht afgewend van de mensen op het perron naar een eind verderop.
Bij ieder gevoel van lente heb ik toch nog altijd ook een gevoel van herfst. Ik vind dat niet erg, want zonder te liegen is daar nu eenmaal niets aan te doen; ik mis die man gewoon enorm.
Vandaag, 24 april, zou het de trouwdag van mijn ouders zijn. 26 April is zijn sterfdag. 28 April was zijn verjaardag. De natuur loopt uit, net als toen. Inmiddels kan ik daar echt wel weer van genieten, dat de natuur steeds groener wordt.
Diep-groen
Dat dan nog wel.
