Vanmorgen om zes uur trok ik mijn jas aan om naar het station te gaan. Al door het raam van de bijkeukendeur zag ik dat Pluis in de kippenwei op de grond lag. Dood, dacht ik. Hoe dichter Mariska en ik bij de kippenwei kwamen, hoe zekerder we het wisten. Pluis is dood. De dierenarts zei gisteravond dat het deze nacht erop of eronder zou worden. Wij hoopten op erop, en gingen daar zelfs oprecht vanuit. Maar het werd eronder.
Pluis was eigenwijs. Geen afrastering hield hem binnen, en daarom liep hij waar hij wilde. Altijd in de buurt, en nooit in de weg. Dagelijks was hij goed voor een 'kijk-die-malle-Pluis-nou-toch-weer-eens'-opmerking. Hij was dikke vriendjes met alle kinderen die ooit met hem geprut hebben. En dat zijn er veel; de foto van 7 april
Nu ik dat zo schrijf herinner ik me dat meneer Zoer senior hier vorig jaar op de stoep stond om Pluisje te kopen voor z'n kleinkinderen. Hij heeft z'n kaartje achtergelaten voor het geval we ons mochten bedenken. Dat hebben we natuurlijk niet gedaan. Pluis hoort bij ons.
Mocht iemand over honderd jaar een schep in de grond steken omdat het gerucht gaat dat 'hier goud in de grond zit', dan is dat gerucht waar.
Maar het is te laat om nog rijk van te worden.
